Pien en oma

Toen mijn moeder overleed, leek het alsof de wereld even stilviel. Mijn dochter Pien had altijd een bijzondere band met haar gehad. Oma was haar veilige haven, haar logeeradres op zaterdagavond, de vrouw met de warme handen en eindeloze verhalen. Haar overlijden kwam niet onverwacht, maar toch veel te snel.

We wilden, als familie, een warme, liefdevolle en persoonlijke uitvaart. Geen kille ceremonie, maar een afscheid dat iets liet blijven van wie oma was: licht in donkere dagen.

Het was Pien die met het idee kwam. Ze herinnerde zich de kaarsenzakken van de SamenLoop voor Hoop, waar ze eens met school aan had meegedaan. Hoe indrukwekkend het was geweest om die rijen flikkerende lichtjes te zien, elk met een naam of boodschap. “Misschien kunnen we zo ook iets voor oma doen,” zei ze zacht.

En zo begon het. In de dagen voor de uitvaart werden er tientallen kaarsenzakken verzameld. Familieleden, buren, vrienden en zelfs de mensen van het verzorgingstehuis kregen een blanco zak en een paar stiften. “Schrijf iets,” zei Pien. “Een herinnering, een woord, een tekening, alles mag.”

De kaarsenzakken vertelden oma’s leven. Eén had een tekening van een breiwerkje, oma was dol op breien. Een ander droeg de woorden “Dank je wel voor je soep op zondag”. Pien had op de hare geschreven: “Kus van Pien”.