Mijn eerste SamenLoop voor Hoop

Ik weet nog goed hoe ik meedeed aan de eerste SamenLoop voor Hoop in Almelo. Het voelde als iets kleins wat ik kon doen in een tijd waarin alles te groot aanvoelde. Mijn moeder was ziek, ze had longkanker. Ze had net haar eerste chemokuur achter de rug, en ik voelde me machteloos. Ik kon haar ziekte niet wegnemen, maar ik kon wel lopen. Voor haar. En voor zovelen zoals zij.

Op de dag van de SamenLoop was de sfeer bijzonder. Het was geen droevige bedoening, integendeel. Overal liepen mensen met shirts met namen, foto’s en woorden van kracht. Er was muziek, gelach, tranen. Het was een bijzondere mix van emoties die alleen te begrijpen is als je er bent geweest. Maar wat me het meest raakte, gebeurde toen de zon onderging. Nog steeds liepen we rondjes op het veld van de plaatselijke voetbalclub. Langs de hele route waren al eerder kaarsenzakken geplaatst. Honderden. En toen het helemaal donker was en alle lichten uitgingen gaven die kaarsenzakken licht, ze gaven een helder pad aan. Iedereen werd er stil van. Geen rumoer, geen geroezemoes, alleen stilte en het zachte flikkeren van lichtjes van hoop.

Ik liep langs de zakken. Sommige waren versierd met tekeningen van kinderen. Andere droegen foto’s van geliefden. Hier en daar las ik een naam die ik kende. En bij elke zak voelde ik het: dit is waarom we dit doen. Niet alleen om te herdenken, maar ook om hoop te geven. Om te laten zien dat niemand deze strijd alleen hoeft te voeren. Bij de kaarsenzak die ik voor mijn moeder had gemaakt stond ik even stil.

Die nacht liep ik vele rondjes. Soms alleen, soms met anderen. Soms in stilte, soms in gesprek. Maar bij elk rondje keek ik even naar die ene zak. Die van mijn moeder. En ik wist: dit lichtje, deze kleine vlam, betekent iets groots.

Een paar maanden later is mijn moeder helaas overleden. De kaarsenzak heb ik nog steeds. Die blijft bij me.